Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz)

Als iemand door psychische problemen een gevaar vormt en geen hulp wil, kan de Wvggz zorgen dat die persoon toch verplichte zorg krijgt.

Soms heeft iemand psychische problemen, maar wil die persoon geen hulp. Toch kan het nodig zijn om in te grijpen. Bijvoorbeeld als iemand zichzelf in gevaar brengt, of anderen. In zulke situaties komt de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) in beeld.

Deze wet bestaat sinds 2020 en zorgt ervoor dat mensen met ernstige psychische klachten toch hulp kunnen krijgen, ook als ze dat niet willen. Maar dat gebeurt niet zomaar. Er wordt eerst goed gekeken wat er aan de hand is, en of er echt geen andere manier is om iemand te helpen.

Wat deze wet bijzonder maakt, is dat de zorg niet altijd in een instelling hoeft plaats te vinden. Soms kan iemand thuis blijven en daar hulp krijgen. Dat is prettiger voor de persoon zelf, en vaak ook beter voor het herstel. De wet zegt ook dat gedwongen zorg alleen mag als het echt nodig is. En als het kan, moet die zorg zo snel mogelijk weer vrijwillig worden.

Familie en naasten spelen een belangrijke rol. Zij kennen de persoon goed en mogen meedenken over de zorg. Dat helpt om betere beslissingen te nemen. Ook moeten zorgverleners goed uitleggen wat er gebeurt en waarom.

Als iemand echt geen hulp wil, maar die wel nodig heeft, dan kan een arts een plan maken. Dat heet een zorgmachtiging. Een rechter kijkt daarna of die zorg echt nodig is. Pas als de rechter akkoord geeft, mag de zorg starten.

De Wvggz is er dus om mensen te beschermen, maar ook om hun rechten te bewaken. Zorg moet veilig zijn, maar ook menselijk. En altijd met het doel om iemand weer grip op het leven te geven.

Maakt u zich zorgen over iemand in uw omgeving? Meld het bij het Meld- en Adviespunt Bezorgd (MAB) van de GGD regio Utrecht.

Wat heeft u nodig?